De hemel proeven bij DOP Restaurant Porto in Portugal

Regelmatige lezers van deze blog weten al dat ik graag eet (koken, dat is wat anders…). Je kan je dan ook wel voorstellen hoe enthousiast ik was toen het conventiebureau voor het noorden van Portugal me uitnodigde voor een diner bij Rui Paula’s DOP Restaurant in Porto.

 

DOP – chef Rui Paula

• Rui Paula opende zijn eerste restaurant, de Cêpa Torta, in Alijó in 1994. Het bestond 16 jaar.
• DOC restaurant volgde in 2007, te vinden op de Folgosa pier tussen Régua en Pinhão.
• Drie jaar later opende Rui Paula restaurant DOP Porto in het Paleis der Kunsten in Porto.
• In 2011 werd Paula Hoofdraadgever van het Vidago Palace Hotel.
• In april 2014 zal zijn nieuwe restaurant in Recife, Brazilië de deuren openen.

 

Rui Paula DOP Porto: onze ervaring

Ik moet toegeven dat we beiden wat onwennig waren toen we aankwamen bij DOP. Wij zijn immers geen frequente restaurantbezoekers. We houden van lekker eten (ik dan vooral), maar ons budget laat ons niet toe vaak uit eten te gaan, en al zeker niet bij gerenommeerde chefs.

 

DOP Restaurant Porto: Het interieur

Verwacht niets ultramodern of artistiek als je DOP Restaurant binnenkomt. Het restaurant bestaat uit twee verdiepingen, beide simpele rechthoekige zalen. De ruimte wordt efficiënt gebruikt, zonder dat je het gevoel hebt te dicht op andere mensen te zitten.

Nu moet ik wel zeggen dat er niet zoveel volk was de avond dat wij er gingen eten.
Wel grappig: een van de andere koppels in DOP kwam ook uit België. Je ziet: wij weten altijd het lekkere eten te vinden!

 

De service

Op de service bij DOP viel niets aan te merken. Het personeel was vriendelijk maar nooit te aanwezig. Onze glazen waren nooit leeg (noch mijn glas water, met water uit de Vidago-bron in het noorden van Portugal, noch Siemen’s glas wijn) en bij elke gang werd ons uitgelegd wat we te eten kregen.

Dit laatste was een must aangezien we de menu van de chef hadden en niet op voorhand wisten wat we voorgeschoteld zouden krijgen.

Rui Paula kon zijn menu niet beter samengesteld hebben, maar voor ik over het eten begin wil ik nog iets kwijt over de chef: op een bepaald moment verliet hij zijn keuken om alle gasten persoonlijk te vragen of alles naar wens was. Wanneer we later die avond het restaurant verlieten, zagen we hem buiten met zijn keukenpersoneel praten en een sigaretje roken. Natuurlijk willen die twee kleine dingen niet per se iets zeggen, maar ze lieten toch een positieve indruk op ons na.

 

Het eten, ooooh het eten

Het komt hier op neer: ik heb nog nooit lekkerder gegeten dan bij DOP Restaurant. Ik heb nog nooit iets gegeten dat zo verfijnd, evenwichtig en exact zoals het hoorde smaakte.

Mijn verontschuldigingen aan alle fijne plekken waar ik al at, en vooral aan men mams, maar deze plek was fenomenaal.

We startten met een welkom van de chef: een knapperig patatje met zalm en citroen, iets van varken en een “valse truffel’ (dat stuk verstond ik niet zo goed, te geconcentreerd op wat voor me lag).

Het voorgerecht was kalfscarpaccio met chili-ijs.

Die combinatie leek zo raar maar het werd men favoriete gerecht van de avond. De carpaccio was zo fijn, maar had toch een erg doordringende smaak die perfect gecounterd werd door het chili-ijs.

Zoals je aan de foto kan zien kon ik mezelf niet bedwingen en nam ik al een hap alvorens de foto te nemen. Dat gebeurt wel vaker. Misschien moet ik men handelsmerk van maken: foto’s van gerechten met een hap af. Wat denken jullie?

Maar terug naar DOP.

Bij ons voorgerecht kregen we drie verschillende minibroodjes: eentje met chili, focaccia en eentje met truffel.

Het eerste hoofdgerecht was een variatie op een typisch Portugees visgerecht genaamd “caldeirada”: drie verschillende soorten vis (in dit geval zeebaars, tarbot en rode vis) in een bouillabaisse van peper en Italiaanse aardappelen.

Ja, het was even lekker als het er uit ziet. Beter nog.

Na de vis kwam het vlees: eendenbil met truffelpuree en asperge. Geen foto want men handen trilden tegen dan van het genot.

Na het hoofdgerecht kwam de verrassing van de avond.

Plots stond er een dienster naast me met een lepeltje waarop een klein rood balletje lag. Ik moest het balletje in een keer in men mond stoppen, wat ik deed, en toen…

Vuurwerk! Een explosie van rode vruchten (zo heette het balletje, “explosie van rode vruchten”, maar dat vernam ik pas toen het spetterde in men mond) en een nog kleiner balletje dat nog minutenland naspetterde in men mond.

Ik voelde me weer een kind, ZO enthousiast en opgewonden was ik. Zowel Siemen als ik herkende het spetterende, maar we wisten niet van waar. Toen we later een vriendin over dit gerecht vertelde, zei ze dat het waarschijnlijk knettersuiker was. Nog nooit van gehoord, maar ik wilde haar gerust geloven.

Voor we overgaan naar het dessert wil ik nog even benadrukken dat dit kleine balletje geniaal was. GENIAAL zeg ik je.

Dus, het dessert. Het dessert is meestal mijn favoriete deel van een diner en zeker wanneer er chocolade aan te pas komt. In Portugal is het echter de gewoonte cake als dessert te geven en dat is me nu toch net iets te plakkerig.

Begrijp me niet verkeerd, het dessert bij DOP was wederom heerlijk: cake van chocolade en koffie, ijs van amandelmelk en een koffiemousse; maar de andere gerechten waren gewoon nog zoveel specialer.

Na het dessert bestelden we nog koffie (Siemen) en thee (ik).

Net wanneer we dachten dat we door de verrassingen heen waren, kwam een dienster met een grote doos vol lekkers. Koekjes, snoepjes, chocolade… Hoe kon ik kiezen? Want kiezen moest ik: we mochten elk maar een snoepje voor bij de koffie/thee.

Ik ging voor cake van chocolade en passievrucht op een stokje (je kent dat wel, die cakepops) en Siemen koos een schijfje geconfituurde sinaasappel met chocolade.

We waren van de ene smaakverbazing in de andere gevallen en voor we het wisten was de avond om. Wat eten niet kan doen…

 

 

Het diner bij DOP Restaurant werd ons aangeboden door het Porto Convention Bureau, maar ik besloot volledig vrijwillig mijn bord helemaal proper te likken.