Mijn eerste keer duiken. Hoogtes en laagtes in El Gouna

Enkel water en het geluid van mijn adem. Ik voel me licht en ben me bewust van elke centimeter van mijn lichaam, maar toch krijg ik het niet volledig onder controle. Die verdomde zwemvliezen. Ik ben voor het eerst aan het duiken.

 

Mijn eerste keer duiken: de initiatie

Jarenlang hoorde ik vrienden van mijn ouders vertellen over hun duikavonturen en las ik hoe andere reizigers de sport in hun hart hadden gesloten. De opwinding als je kleurrijke vissen ziet, de rust in het water. Tot voor kort hield ik het op snorkelen, maar daar komt nu verandering in.

Ik ben in El Gouna in Egypte, op persreis met Thomas Cook, en krijg de kans een duikinitiatie te doen. Het is een kans die ik moet grijpen want ik ken mezelf: anders zou het nog lang kunnen duren vooraleer ik zoiets voor mezelf durf te regelen.

Het avontuur start nog voor we het water ingaan, bij het aantrekken van al ons materiaal. De wet-suite is niet meteen flatterend, maar de maat klopt en ik kan er comfortabel in bewegen. De schoentjes zijn ook geen probleem, maar dan komt het moeilijkste, of liever, zwaartste: het lood.

Lood?

Yep. Wanneer je gaat duiken, draag je een riem met loden blokjes rond je middel zodat je in het water naar beneden geraakt – of ook wel: zinkt.

Klinkt aanlokkelijk, niet?

Mijn instructeur vraagt me beleefd hoeveel ik weeg en besluit daaruit dat ik acht kilo lood nodig heb. Om de riem om te doen moet ik die van hem op mijn rug leggen terwijl ik 90° voorover gebogen ga staan. Zo is het gemakkelijker om de riem aan te trekken.

Acht kilo is best zwaar, maar niet zo zwaar als de zuurstoftank. Die volgt nadat ik een opblaasbare vest krijg aangereikt.

Verdorie, dat is zwaar!

Wanneer alles vastzit en nagekeken is wandelen we (medeblogster Astrid, onze instructeur “Henk” en ikzelf) richting water. Mijn benen kunnen amper al het gewicht aan dat ik meezeul en ik ben blij wanneer we diep genoeg staan dat ik mezelf kan laten drijven. Drijven, want ik draag die opblaasbare vest.

Wanneer je de vest leeg laat lopen, zink je. Wanneer je ze vol laat lopen (met lucht, welteverstaan), stijg je weer.

Zinken dus. Dat moet om onder water te leren ademen. We staan nog steeds niet erg diep. De waterrand kietelt onder mijn oksels. Ik doe het mondstuk aan en Henk laat de lucht lopen. Die van mijn vest. Ik ga lekker op het zand zitten en adem in, uit, in, uit, in… Henk steekt zen hoofd onder water en maakt een rondje met zijn wijsvinger en duim. “Is alles ok?” Alles is ok.

Dit gaat goed!
 

Het echte werk

Nu gaan we echt zwemmen. We doen onze zwemvliezen aan en al gauw merk ik dat het even zal duren vooraleer ik die dingen gewoon ben. Mijn anders zo poezelige maatjes 37 voelen nu groot, lomp en flapperig aan. Ze lijken ook een eigen wil te hebben en gedurende het komende half uur moet ik mezelf eraan blijven herinneren dat het echt wel gemakkelijker zwemmen is met die dingen. Not.

We zijn dus vertrokken. Ik ben aan het duiken! Op een half uur zwemmen ligt een rif, maar het is niet ons doel dat te bereiken. Henk wil ons vooral laten wennen aan het duiken, aan het ademen door een mondstuk en zwemmen met al dat gerief aan ons lijf.

We moeten ook leren omgaan met de druk in onze oren en onze duikbrillen leegmaken wanneer het nodig is.
En ik moet ook wennen aan die stomme zwemvliezen.

Het mondstuk en de fles deren me niet. Waar ik wel last van heb zijn mijn oren. Ze doen regelmatig erg pijn en het truukje waarbij je zacht in je neus moet blazen (daar heb je zeker al van gehoord?) werkt niet steeds. Ik ontdek al gauw dat ik bij pijnlijke oren even moet stijgen tot de pijn weg is alvorens ik weer een poging tot dalen kan ondernemen. Naarmate de initiatie vordert heb ik minder last van de druk en probeer ik steeds iets dieper te zwemmen.

Wat me ook stoort is mijn duikbril. Het ding zit goed, maar er komt voortdurend water in. Henk vertelt ons dat om je duikbril te legen, je de bovenkant ervan goed tegen je voorhooft moet duwen terwijl je naar boven kijkt, de onderkant optilt en er tegelijkertijd hard lucht in blaast met je neus.

Het werkt! Ik hoorde al van andere hoe ze dit moeilijk vonden om te doen, dus ben ik blij en toch ook een beetje fier met mijn onmiddelijker succes.

We zwemmen verder. Ik heb geen idee hoe diep we ons bevinden, maar ik ben op mijn gemak.

Tot ik plots niet meer kan ademen.
Mijn mondstuk is weg.
WAAR IS MIJN MONDSTUK?
Oh, daar is het. Pak het mondstuk. Doe het mondstuk weer aan.
JAK!
Zeewater vult mijn mond. Ik kan niet ademen.
Wat moet ik doen?
IK KAN NIET ADEMEN.
Paniek.
Ik probeer weer boven te geraken maar vergeet lucht in mijn vest te laten lopen. Ik geraak op eigen kracht boven, maar kan men hoofd amper boven water houden.

Ik krijg nog steeds geen adem.

*pjjeeiiiiuuuwww*

Mijn vest vult zich met lucht en ik drijf. Dankje Henk. Ik ben oké.

Dat was eng, maar enkel omdat ik nog niet de juist duikreflexen heb. Wanneer er water in je mondstuk zit, krijg je dat er gemakkelijk weer uit door eens kort en krachtig te blazen of door op een bepaald knopje te duwen. En als dat niet lukt, kan je nog altijd je vest laten vollopen zodat je weer opstijgt.

Henk had ons dit vertelt, maar zodra ik in paniek schoot was ik het allemaal vergeten.

Duiken vraagt oefening, vraagt ervaring. Je moet het dan ook nooit op je eentje doen.

Na een minuutje of twee was ik weer gekalmeerd. I deed men mondstuk aan en liet de lucht uit mijn vest lopen. Ons half uur duikinitiatie zat er bijna op, dus zwommen we richting strand.

Ik heb gedoken! Ik deed iets wat ik altijd al wilde doen maar dat ik, uit angst, waarschijnlijk nog een hele tijd zou uitgesteld hebben had ik hier de kans niet gekregen.

Heerlijk. Wat een overwinning. Zo voelt het.
 

Pin voor later

 

Mijn duikinitiatie in El Gouna werd mogelijk gemaakt door Thomas Cook België. Ik besloot volledig zelfstandig om het te proberen en het een geweldige ervaring te vinden.