Na een lange vlakke laan begon de klim naar boven. Een paar treden, een vlak stuk, dan weer een paar treden. Alles ging goed tot er plots enkel nog treden voor me opdoemden. Ik had hier niet over nagedacht, maar de kans dat de treden naar de top binnenin de rots zouden verder lopen zodat ik niet in de afgrond zou moeten staren, waren tamelijk klein. Verdorie. Dat krijg je als je Leeuwenrots Sigiriya wilt beklimmen.
Ik bezocht Sigiriya in 2014 en heb deze post sindsdien geüpdated.
Contents
Sigiriya Leeuwenrots, het verhaal van een koning in in Sri Lanka
Wanneer je door het Matala District in Sri Lanka rijdt, domineert een bijna 200 meter-hoge rots de skyline. Het is Sigiriya, ook gekend als de Leeuwenrots omwille van de gigantische leeuwenklauwen die de toegangspoort vormen halfweg naar de top van de rots.
Een toegangspoort naar wat? Oorspronkelijk naar het paleis gebouw door Koning Kasyapa nadat die zijn vader, Koning Dhatusena, had vermoord door hem in een muur te pleisteren, de troon van zijn broer Mogallana, de kroonprins, had afgenomen en de hoofdstad van Anuradapura naar Sigiriya had verhuisd.
Je kan je inbeelden dat Kasyapa de wraak van zijn broer vreesde, maar die bond de strijd niet zo gauw aan. Kasyapa had elf jaar de tijd om van zijn paleis met uitzicht te genieten, tot zijn broer de rots eindelijk belaagde. Zijn nederlaag erkennend, pleegde Kasyapa zelfmoord. Mogallana eiste de troon op en verhuisde de hoofdstad weer naar Anuradapura.
Later werd Sigiriya Leeuwenrots een kloostercomplex, maar dat werd verlaten in de 14e eeuw. De rots werd pas in de 17e eeuw weer in gebruik genomen door het Koninkrijk van Kandy en in de 19e eeuw kreeg de site aandacht van het Westen nadat Brits Majoor Jonatjan Forbes de plek herontdekte.
Vandaag is Sigiriya een UNESCO Werelderfgoedsite en een van de meest bezochte plaatsen in Sri Lanka.
De Leeuwenrots beklimmen
We werden per bus naar Sigiriya gebracht en eens we onze toegangskaartjes hadden, mochten we vrij het domein verkennen. Er is namelijk meer te zien in Sigiriya dan enkel de Leeuwenrots, want die ligt omringd door pleziertuinen met door de mens gemaakte vijvers. Die herinneren je eraan dat hier vroeger een hele stad lag.
Iedereen leek echter meteen naar de rots te trekken, en ik volgde.
Na een lange vlakke laan begon de klim naar boven. Een paar treden, een vlak stuk, dan weer een paar treden. Alles ging goed tot er plots enkel nog treden voor me opdoemden. Ik had hier niet over nagedacht, maar de kans dat de treden naar de top binnenin de rots zouden verder lopen zodat ik niet in de afgrond zou moeten staren, waren tamelijk klein.
Verdorie. Een rots beklimmen, waar was ik ook weer aan begonnen.
Ik beklom de eerste reeks treden en kwam zo op een soort platform dat me een fantastisch uitzicht gaf. Andere mensen uit mijn groep namen snel een foto en klommen dan verder, maar ik bleef treuzelen. Nog een foto van het uitzicht, ook even filmen… Zou ik verder gaan of niet?
Mijn hoogtevrees had de kop opgestoken. Tot op dat moment had ik enkel stenen treden moeten beklimmen, maar nu volgde een metalen wandelpad langs de rotswand dat er niet meteen uitnodigend uitzag. Deze aap leek daar echter geen problemen mee te hebben.
Evenmin als deze hond schrik had van de hoogte.
Ashan, een van de mannen van CVisit die bij ons waren en deze uitstap mogelijk hadden gemaakt, moedigde me aan verder te lopen. Ik kon de ijzeren wenteltrap overslaan en gewoon de Spiegelmuur volgen tot aan de Leeuwenpoort. De wenteltrap overslaan betekende dat ik de fresco’s van Sigiriya niet zou zien, maar ik was nu al aan het beven en besliste zijn voorstel te volgen.
Na het ijzeren pad volgde de Spiegelmuur. Eerst leek die op een gewone muur die het (nu stenen) pad langs de rotswand afschermde van de afgrond (heerlijk!), maar toen ik beter keek viel me op hoe glad hij was. Net marmer. Ashan vertelde me dat de muur vroeger zo glansde dat je er jezelf in kon zien. Vandaar dan ook de naam Spiegelmuur.
Ik luisterde graag naar de weetjes over Sigiriya. Zo kon ik me op iets anders concentreren dan hoe hoog we wel niet liepen.
Na de Spiegelmuur kwamen nog een paar moeilijke (ik kon naar beneden kijken) treden, maar met Ashan die me aanmoedigde bereikte ik mijn doel: de Leeuwenpoort. Al wat daar van is overgebleven zijn de klauwen, maar onderzoekers denken dat de leeuw oorspronkelijk veel groter was en ook een hoofd en schouders had.
Wanneer je aan de Leeuwenpoort komt, kan je verder de ijzeren trap nemen tot helemaal aan de top. Nu lijkt deze trap misschien niet zo hoog op de foto hierboven, maar het gaat toch om 200 meter. Deze foto die ik op Flickr vond geeft misschien een beter beeld:
Source: Flick – whl.travel
We liepen dus eerst over het pad dat je rechts op de foto ziet en klommen dan naar de Leeuwenpoort, die je duidelijk kan ontwaren in het midden van de foto. Het platform waarop ik treuzelfde en de trap naar de fresco’s en de Spiegelmuur bevinden zich links om de hoek van de Leeuwenpoort, aan het deel van de rots dat je op deze foto niet kan zien.
Ik ben dus niet helemaal naar boven geweest. Met gewone stenen trappen had ik het waarschijnlijk gewaagd, maar tussen die ijzeren treden kon je naar beneden kijken en… Neen, dankje. Ik moet toegeven dat ik daar niet moedig genoeg voor was.
Iets om te weten: er hangen gigantische wespennesten langs de rotswand, niet zo ver van de trap die naar de top leidt. Borden vragen bezoekers stil te zijn en de wespen niet te provoceren. Af en toe zwermen ze uit en dan zie je mensen neerhurken, wat aangeraden wordt wanneer het lijkt alsof de wespen kunnen aanvallen.
De weg die je volgt om van de Leeuwenpoort weer naar de uitgang te gaan, is anders dan degene die je genomen hebt om er te geraken. Deels is dat volgens mij om te zorgen dat er enkel eenrichtingsverkeer is, maar het zal ook wel meespelen dat er aan de uitgang een aantal souvenirwinkeltjes staan.
Deze keer vond ik dat echter niet erg. Enkelen van ons kochten er een ijsje en, hoewel ik de top niet bereikte, vond ik toch dat ik dat verdiend had.
Ook goed om weten: eet je ijsje niet op in de nabijheid van een aapje, of je zou het wel eens kwijt kunnen zijn.
(Je kan deze video ook rechtstreeks op YouTube Bekijken)
Praktische informatie over Sigiriya
Er geraken
Er zijn verschillende manieren om in Sigiriya te geraken. Het gemakkelijkst is natuurlijk met de wagen, maar je kan ook de bus nemen vanuit een grote stad tot in Dambulla of Habanara. In elk van die twee steden kan je een andere bus nemen richting Sigiriya. Nog een optie is de trein nemen naar Habanara en dan daar de bus pakken. En voor wie echt rechtstreeks van de luchthaven in Colombo naar Sigiiya wil, zijn er de binnenlandse vluchten van Cinnamon Air.
Aantal te beklimmen treden: 1.200 in totaal, maar dat valt best aangezien er regelmatig vlakke stukken zijn waar je even kan uitrusten indien nodig.
Kledij en andere: Draag gemakkelijke schoenen en neem zeker water mee.
Goed om weten: Ter plekke zijn er veel “gidsen” die hun diensten aanbieden. Ze kunnen volhardend zijn, maar jij toch ook?
Hotels nabij Sigiriya
De nachten voordat en nadat ik Sigiriya bezocht, verbleef ik in Cinnamon Habarana Village.
Klik hier voor reviews, beschikbaarheid en prijzen.
In Sigiriya geraken
Wanneer je van buiten het land komt, vlieg je eerst naar Colombo. Daar kan je een wagen huren om zelf verder het land te verkennen, of je kan een tour boeken die je aan je hotel komt oppikken en naar Sigiriya begeleidt. Klik hier voor reviews en touropties.
Aanbevolen posts:
- Wanneer je geen foto’s wilt nemen. Een bezoek aan de Tempel van de Tand in Kandy
- Olifanten spotten op jeepsafari in Kaudulla National Park
- Polonnaruwa, Sri Lanka’s verlaten stad
Pin voor later
Ik bezocht de Leeuwenrots als deel van een persreis met Cinnamon Hotels & Resorts, SriLankan Airlines en Mobitel. Zoals altijd is mijn mening hier uitgedrukt echt volledig mijn mening. Sommige links in deze post zijn affiliate links. Indien jullie via deze links iets boeken, verdien ik een kleine commissie, zonder dat het julie wat extra kost.