Weekendje weg in Limburg: langs fietsknooppunten en alpacas

Toen ik nog bij mijn ouders woonde, was zondagavond televisieavond en die begon steevast met een aflevering van “Vlaanderen Vakantieland”, een reportagereeks gewijd aan de vele activiteiten en bezienswaardigheden die Vlaanderen te bieden heeft. Elke aflevering draaide rond een specifieke regio, waar dan ook een nacht verbleven werd in een lokale B&B.

“Vlaanderen Vakantieland” wordt niet meer uitgezonden, maar logies die je in het programma te zien kreeg vind je wel nog terug op het online platform Logeren in Vlaanderen Vakantieland. Daar kan je Vlaamse B&B's en gastverblijven terugvinden die gekenmerkt worden door hun persoonlijke toets en verankering in de regio.

Wetende dat ik graag mijn eigen land verken, vroeg Logeren in Vlaanderen Vakantieland me of ik niet een van hun B&B's wilde uittesten om van daaruit de regio te verkennen. Natuurlijk wilde ik dat, en zo belandde ik vorige week in het Limburgse Bree.
 

B&B De Keyartmolen

Mijn uitstap begon met mijn aankomst aan B&B De Keyartmolen in Tongerlo, een deelgemeente van Bree (dus niet het Tongerlo waar je de bekende abdij kan bezoeken). Eigenaars Sonja en Wim boden me een drankje aan alvorens me naar mijn kamer te begeleiden.

Dat bleek een prachtige duplex met aparte wc, aparte badkamer, een zithoek met tafel en een apart slaapvertrek op de eerste verdieping. Het was haast een appartement. Ik gooide gauw mijn spullen neer en nam een aantal foto's alvorens aan mijn activiteiten van de dag te beginnen.

Toen ik in de late namiddag even terugkeerde naar De Keyartmolen, merkte ik dat het nog steeds wat fris was in mijn kamer. Sonja vertelde me dat hier enkele nachten niemand in geslapen had en dat het soms even duurt vooraleer de kamerdan weer opgewarmd raakt, mede doordat deze kamer op de hoek van het gebouw ligt. Daarbij kwam dan nog eens dat 3°C tamelijk fris is voor einde april.

Nu heb ik het ook wel veel sneller koud dan de gemiddelde persoon en dus maakte ik me niet te veel zorgen en vertrok ik weer om aan mijn avondprogramma te beginnen.

Toen ik die avond terugkwam, merkte ik dat mijn spullen niet meer in de kamer stonden. Sonja had ze voor mij verhuisd naar een veel warmere kamer en ik voelde me meteen wat beschaamd dat zij mijn rommel had moeten verzamelen.

Dat had ik natuurlijk ook zelf willen doen, maar het was erg fijn dat alles alweer in gereedheid was gebracht en dat er alles aan werd gedaan om mijn verblijf goed te laten verlopen.

Mijn tweede kamer was trouwens minstens even geweldig als de eerste, met een grote zitplaats, een tafeltje om aan te werken, een heerlijk comfortabele zetel en een grote televisie. Het bed werd van de rest van de kamer afgescheiden door een laag muurtje en de grote badkamer met douche en jacuzzi werd afgeschermd door een doorzichtig gordijn, waardoor het ruimtegevoel behouden werd.

Je begrijpt wel dat ik het niet erg vond om hier de avond door te brengen.

De volgende ochtend begon mijn dag met het heerlijke ontbijtbuffet. Ik had net een kommetje gevuld met yoghurt en vers fruit toen Wim me vroeg of ik graag een eitje wilde.

Even later kon ik genieten van een zacht gekookt eitje met soldaatjes – noem jij dat ook zo wanneer je reepjes boterham in een eitje sopt? Nadat ook mijn glaasje vers fruitsap en kopje thee op waren, was ik klaar om aan mijn dag te beginnen.

 

 

Fietsen door de Duinengordel

Mijn eerste activiteit na aankomst in De Keyartmolen was een fietstocht door de Duinengordel, een natuurgebied van zo'n 3.000 ha groot. Het heet zo omdat er – inderdaad – veel natuurlijke duinen zijn, al zie je die niet steeds zo goed. Het gebied is voorzien van 25 km fietsroutes, 82 km wandelpaden, 42 km paardrij- en menroutes en 45 km mountainbikepaden.

Wij fietsen een tweetal uur langs de Geuzenroute. Ik zeg “wij” omdat ik begeleid werd door iemand van Duinengordel die me de weg toonde en uitleg gaf over de regio, het fietsroutenetwerk, de wandelpaden en de bezienswaardigheden en faciliteiten die we tijdens onze rit tegenkwamen.

Ik was een beetje bezorgd aan deze fietstocht begonnen omdat het weer niet bepaald ideaal was, maar we hadden geluk: na wat gemiezer klaarde de hemel op en werd het droog.

Ik had het niet verwacht, maar het deed zo'n deugd op die fiets te zitten, frisse lucht in te ademen en door de velden en bossen te rijden. De provincie Limburg is nog zoveel groener en opener dan Vlaams-Brabant, waar ik woon. Overal zagen we paarden, koeien en schapen.

We stopten aan een vijver en hoorden de vogels verscholen tussen de boomtakken fluiten. Het maakte me zo rustig en ik besefte dat het momenten als deze waren die me verliefd deden worden op reizen en het verkennen van België. Het is misschien maar een klein landje, maar als je de moeite doet op verkenning te gaan, vind je overal om je heen prachtige plekjes.
 

 

Een lokale specialiteit

Ik probeer altijd graag een lokaal gerecht wanneer ik ergens heen ga en Luc, mijn fietsgids, vertelde me dat boekweitpannenkoeken met spek en siroop iets typisch zijn voor de regio van Bree. Ik had die op de kaart zien staan van Brasserie Brouwershof waar ik eerder die dag lunchte, en dus trok ik daar weer heen voor mijn portie lokaal lekkers.

De boekweitpannenkoek bleek lekkerder dan ik verwacht had. Toegegeven, hij ziet er niet zo smakelijk uit, maar hij was Bruce Almighty guuuuuud. Je moet er wel echt de siroop opsmeren, dat maakt het geheel zo lekker. Ik vond het best grappig dat de siroop die ik bij mijn boekweitpannenkoek kreeg Luikse Siroop was, een specialiteit van over de taalgrens.
 

 

Accessoires maken tijdens een… chocoladeworkshop

Na de boekweitpannenkoek was het tijd voor chocolade. Neen, ik verorberde niet meteen een hele doos pralines, maar ik trok wel naar chocolatier Stijn Vanwetswinkel die chocoladeworkshops geeft. Ooooh, die geur wanneer ik binnenstapte… Gesmolten chocolade, klaar om getemd en in vormpjes gegoten te worden.

Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan, maar eerst even vertellen over een grappig toeval.

Zoals ik al vermeldde, was ik eerder die dag gaan lunchen bij Brasserie Brouwershof. Toen ik daar van mijn slaatje genoot, hoorde ik plots een man twee tafels van mij vandaan tegen zijn vriendin zegggen: “… Sofie van Wonderful Wanderings” en dus zei ik: “Dat ben ik!”. De man was chocolatier Vanwetswinkel die dezelfde plek en hetzelfde tijdstip had uitgekozen voor de lunch. Wat een toeval!

Maar terug naar de chocoladeworkshop, waar Stijn me over zijn zaak vertelde terwijl hij me leerde hoe ik de chocolade in de vormen moest gieten, de luchtbubbels eruit moest laten schudden door een speciale machine (“Shake it off, shake it off”) en de vormen dan weer leeg moest laten lopen om zo, in twee of drie keer, een stevige laag te creëren.

Om pralines te maken, voegden we ook nog een vulling toe, die dan ook weer overgoten werd met een laagje chocolade om het geheel mooi af te sluiten. Daarna ging alles de koelkast in om af te koelen.

Nu heb je waarschijnlijk al wel eens gehoord dat je chocolade nooit in de koelkast mag bewaren. Dat klopt, maar wanneer je chocoladevormen maakt, helpt de koelkast bij het afkoelingsproces dat ervoor zorgt dat de chocolade lostkomt van de vorm en er zo uitgehaald kan worden zonder het chocoladeoppervlak te beschadigen.

Eens de chocolade “af” is, mag hij niet meer de koelkast in, anders komt er een wit laagje op en kan hij ook anders gaan smaken. En dat willen we niet, toch?

 

 

Met de koets door Bocholt

Op mijn tweede dag in Limburg liet ik me met een paardenkoets door Bocholt rijden. Het regende, maar dat hield me niet tegen! Menner van dienst was Etienne, die samen met zijn vrouw mensen meeneemt met de koets door de bossen en velden van Bocholt.

Het was slechts aan het miezeren toen we vertrokken, maar even later ging het pijpestelen regenen. Ik was zo blij dat er in de koets extra dekens en een extra regenjas lagen, want door de regen werd het ook veel kouder, zeker wanneer we door de open velden reden en de wind vrij spel had.

Het was echt zonde van het weer, want de rit zelf was erg leuk en ik leerde onderweg veel over de buurt. We reden langs smalle bospaden, door grote plassen en langs open velden, soms rustig, soms in draf. We zagen zelfs een hert en een roofvogel.

Ik kan me inbeelden dat het fantastisch moet zijn om dit in de zomer te doen, wanneer de zon schijnt en het droog is. En het was zeker leuker dan zelf paardrijden! Hoewel ik blij ben de tocht gemaakt te hebben, was ik na een uur volledig verkleumd en moest ik echt even ergens binnen gaan opwarmen.
 

 

Bij de alpacas

Opwarmen kon ik in de cafetaria van de Alpacaboederij in Kaulille, waar ik zonder aarzelen een kopje thee en een stukje appeltaart aanvaardde. Terwijl de warmte zich een weg baande naar mijn tenen, vertelde eigenaar John me hoe hij 15 jaar eerder de boerderij oprichtte als een plek om alpacas te kweken, maar nu ook steeds meer inzet op toerisme.

De alpacaboerderij gaat op woensdagnamiddag en in het weekend open voor het publiek. Ouders kunnen dan iets drinken op het terras terwijl hun kinderen in de speeltuin spelen, of ze kunnen samen een aantal volksspelen uitproberen.

Maar het hoogtepunt van een bezoek aan de Alpacaboerderij zijn natuurlijk de dieren zelf. En de passie waarmee John over ze vertelt. Ik leerde zoveel van hem tijdens mijn bezoek, over het kwaakproces, de hiërarchie tussen de mannetjes, waarom de kleintjes na een tijd bij hun moeders weggehaald moeten worden en hoe het komt dat alle alpacas rond 10 uur ‘s ochtends bevallen.

Ik zou die dingen nooit zo goed kunnen uitleggen als John en vind ook echt dat je de boerderij eens moet bezoeken om kennis te maken met deze dieren en wat meer over ze te leren. Let dan zeker ook op de soms gekke bekken die ze trekken wanneer ze aan het eten zijn.

 

 

Wandelen door de Beeldentuin

Mijn laatste stop was bij de Beeldentuin, die lekker handig net naast de Alpacaboerderij ligt. De tuin werd ontworpen en aangelegd door koperkunstenaar Albert Vaesen en was voor mij een echte ontdekking.

Ik dacht dat het een gewone tuin zou zijn met wat beelden erin, maar Albert legde hem zo aan dat je een kronkelend pad moet volgen om alle werken te zien. Door die kronkelingen weet je nooit wat er om de hoek schuilt en wordt je voortdurend verrast. Ik ben er ook zeker van dat als je de tuin meerdere keren zou bezoeken, je elke keer weer iets nieuws zou ontdekken.

Koperkunst is Albert's hobby en hij maakt dan ook enkel dingen waar hij plezier aan beleeft. Geen series van 20 identieke stukken, enkel unieke kunstwerken. Hij maakt soms wel dingen op aanvraag, maar ook dan gaat het om unieke werken.

De tuin is erg divers. Je ziet er abstracte werken, maar ook diertjes, menselijke figuren en hele taferelen. Sommige zijn duidelijk op een verhoogje of achter een kader geplaatst, om anderen te spotten moet je best opmerkzaam zijn.

Albert nodigt ook regelmatig andere kunstenaars uit om in zijn tuin te exposeren, maar zelfs wanneer er geen tentoonstelling aan de gang is (en dat was het geval toen ik er was) is deze tuin zeker een bezoek waard. De ingang bevindt zicht aan de parking van de Alpacaboerderij en wanneer Albert thuis is, leidt hij je met plezier even rond. Zijn passie voor zijn werk is inspirerend, net zoals de passie die John heeft voor zijn dieren.

 

Toen ik de tuin verliet, hoorde ik mijn maag plots grommen. Het was al even na lunchtijd en dus reed ik naar het centrum van Bocholt waar ik in het Theatercafé een lasagna bestelde. Niet lang daarna bedekte een grijze waas de hemel en tegen de tijd dat ik mijn eerste hap nam, was het alweer aan het gieten.

Het leek me geen goed idee in dat weer nog te gaan wandelen – mijn initiële plan – en dus besloot ik na de lunch huiswaarts te keren. Onderweg besloot ik terug te komen in de zomer en Vriend mee te nemen. Ik ben er zeker van dat hij zou genieten van de wijdsheid en rust die deze regio te bieden heeft.
 

Pin voor later

 

Ik maakte deze uitstap in samenwerking met Logeren in Vlaanderen Vakantieland maar besloot volledig zelfstandig ervan te genieten. Zoals altijd, vind je hier op de blog enkel mijn eigen mening terug.