Het bijwonen van een “Almabtrieb” in Zillertal, Tirol

Het was 6u.30 ‘s ochtends toen een taxi me kwam ophalen aan het hotel in Gerlos om me naar Zell am Zimmer te brengen in Oostenrijk. Daar zou ik de familie Nachtschatten ontmoeten om hen en hun 51 koeien te vergezellen tijdens hun jaarlijkse “Almabtrieb”.

 

Wat is een Almabtrieb?

In de Oostenrijkse zomer, verblijven de Oostenrijkse koeien in de bergen. In de winter is het daar echter te koud en aan het begin van de herfst worden ze dan ook door de boeren naar de boerderij in de vallei geleid.

De koeien worden voor deze gelegenheid versierd met een hoofdtooi en mooie koebel, die ze de kilometerslange wandeling naar huis dragen.

Thuis worden ze verwelkomd door het hele dorp, waarna er feest gevierd wordt.

De meeste koeparades vinden plaats eind september, maar niet allemaal op dezelfde dag. Het zijn de boeren die beslissen wanneer ze hun koeien naar huis brengen.
 

Meefietsen met de Almabtrieb van Zell am Ziller naar Bruck im Zillertal

Vorig weekend, vervoegde ik de familie Nachtschatten toen ze hun vee van de bergen in Gerlos naar Bruck im Zillertal leidden. Beiden plekken liggen in de Zillertal Arena, een bekend skigebied in de regio Zillertal in Tirol, Oostenrijk.

In Gerlos werden de koeien de dag voordien helemaal netjes gemaakt. Boer Hannes, boerin Katrin en hun twee dochters gingen op die avond vroeg slapen, want kort na middernacht was Hannes alweer op om de koeien te melken en verder alles voor te bereiden.

Rond 4u. genoot de familie van een gezamenlijk ontbijt, waarna de koeien de veewagen in werden geleid. Het stuk van Gerlos naar Zell am Zimmer, een reeds lager gelegen dorp, zouden ze afleggen in de vrachtwagen.

‘s Nachts in het donker is het immers te gevaarlijk voor de koeien om de berg af te dalen, al deden ze dat vroeger wel.

Ik kwam zelf aan in Zell am Zimmer rond 7u., op het moment dat de koeien van de vrachtwagen een weide werden ingeleid.

Alle grote koeien werden op een rijtje gezet langs de omheining en daaraan vast gemaakt, terwijl de veulens vrij konden rondhuppelen (en huppelen deden ze!) in het veld. Ze kregen allemaal nog een laatste wasbeurt (even zeggen: eigenlijk werd vooral hun poep nog even proper gemaakt) alvorens de decoraties boven werden gehaald.

Tijdens een Almabtrieb dragen alle koeien een “Bischl” of hoofdtooi en een feestelijke koebel. Ieder jaar duurt het maanden om de hoofdtooien te herstellen en de dag voor de grote afdaling worden er vaak nog verse blaadjes aan toegevoegd. Af en toe worden ook nieuwe hoofdtooien gemaakt, wat heel wat tijd in beslag neemt. Het is puur handenarbeid.

Hoewel alle decoraties op de belangrijke dag reeds klaar zijn, wordt pas die ochtend zelf beslist welke koe welke decoraties krijgt. Dat gebeurt op basis van het gewicht van de hoofdtooi en koebel, en hoe sterk de koe in kwestie is.

Veulens krijgen een kleine bel en een licht hoofdstukje terwijl de sterkste koeien een meterhoge hoofdtooi en gigabel omgebonden krijgen.

Gelukkig hoeven de boeren de koeien niet op hun eentje klaar te maken. Vrienden en familie staan klaar om te helpen. Zelfs de dochters dragen hun steentje bij. Wat wel opvalt, is dat het enkel de mannen zijn die de koeien “opmaken”.

Je merkt ook meteen waarom: er zijn wel drie mannen nodig om een grote koe van haar versieringen te voorzien en ik zal zelfs een veulen een sterke man meesleuren over de weide. Dat had geloof ik geen zin om zich aan te kleden.

Al bij al bleven de koeien tamelijk rustig bij het hele gedoe. Een in België wonend Nederlands koppel dat reeds 15 jaar op vakantie gaat bij de Nachtschatten en ook bij de voorbereidingen aanwezig was (dat moest lukken!) vertelde me dat ze het jaar voordien wel gekkere sprongen hadden gemaakt.

Uiteindelijk duurde het hele proces zo’n drie uur voor er aan de eigenlijke wandeling begonnen kon worden.

Om 10u. was het moment daar. De poort van de weide werd geopend en de koeien, die al wisten wat er ging gebeuren, stapten energiek de straat op waar reeds mensen hen stonden aan te moedigen.

Slechts een koe of twee wist niet goed waarheen. Zij werden al gauw in de juiste richting geleid door vrienden van de Nachtschatten die ondertussen hun werkplunje hadden ingeruild voor een mooi wit hemd en een hoed met het logo van hun bestemming: boerderij Zillerbruggertalerhof in Bruck.

Om daar te komen, zouden ze 23 km wandelen.

Ik zou hen een stukje volgen, maar niet te voet. Tourismus Zillertal had me van een mountainbike voorzien zodat ik steeds een stukje voor de parade kon uitrijden, de koeien fotograferen, hen weer voorbijsteken en opnieuw.

Onderweg werd het me duidelijk dat de Almabtrieb een heus evenement is, niet alleen voor de betrokken boeren, maar voor iedereen langs de route. Mensen hingen uit hun ramen of wachtten langs de straat om de parade te verwelkomen en de versieringen van de koeien te bewonderen.

Dat de parade eraan kwam, dat hoorde je zo! 51 koeien die allerlei maten van koebellen laten rinkelen, dat maakt nogal een lawaai. Ik stopte op een bepaald moment zelfs propjes in mijn oren. Zo luid was het.

Aan een fontein in een dorpscentrum pauzeerde de kudde even om wat te drinken en in Stumm kregen ook hun begeleiders een glaasje bekertje aangeboden van de omstaanders.

Op dat moment had ik hen al een uur en half gevolgd en hadden ze nog zo’n vier uur te gaan, maar ik besloot even naar het hotel terug te keren. Daar had ik verschillende redenen voor.

Om de een of andere reden selecteerde mijn gsm die dag niet automatisch het juiste netwerk, waardoor mijn data niet werkte. Dat dat het probleem was, had ik pas later door en dus wilde ik even naar het hotel om via de WiFi daar wat foto’s en filmpjes met jullie te delen op mijn
Facebookpagina en Instagram stories.

Daarnaast had ik ook een geweldige honger. Als je me wat kent, weet je dat ik regelmatig gevoed moet worden en om 11u.30 was de energie van mijn vroege ontbijt en mijn 9-uurtje al lang opgebruikt. Ik moest eten. Nú.

Er schuilden nog wel koekjes en appels (ja, meervoud) in mijn rugzak, maar ik besloot dat het toch aangenamer zou zijn om even op mijn kamer wat te eten in plaats van langs de kant van de weg.

Volgens Google Maps zou ik over de hele afstand, van Zell am Zimmer tot Bruck, iets meer dan een uur fietsen. Aangezien ik al een stuk had afgelegd samen met de koeien, dacht ik dat ik op drie kwartier wel aan mijn hotel zou zijn.

*BZZZZZZZZ* Fout.

Ik deed er meer dan een uur over en kwam nat in het zweet aan. Tip: geloof een Oostenrijker nooit wanneer hij zegt dat de weg voornamelijk vlak is. Oostenrijks vlak is heel wat anders dan Belgisch of Nederlands vlak :D

Anyway, ik had uiteindelijk minder dan een uur om wat dingen online te zetten, te douchen (want dat was nu echt wel nodig) en me klaar te maken voordat ik drie kilometer verderop aan de Zillerbruggerhof moest zijn om de koeien te vermelkomen.

Na een snelle douche, wurmde ik me in mijn jeans en sprong ik op de fiets.

Oké, ik stapte voorzichtig op de fiets. Heb je al eens 23 km op een small mountainbikezadel gereden? Mijn billen voelden het een dag later nog.

Maar dat terzijde. Ik kwam net op tijd aan op de boerderij – dacht ik. De thuiskomst van de parade was voorzien voor 14u. maar de bende had reeds ‘s ochtends wat vertraging opgelopen en zou uiteindelijk nog een uur op zich laten wachten.

Maar toen was het daar. Get geklingelklongel van koebellen.

De mensen lieten hun drank en spijs staan en voegden zich bij de toeschouwers die ondertussen een menselijke haag vormden langs de straat. Iedereen wilden de boeren, hun vrienden en het vee verwelkomen.

De ene slaakte een kreet van vreugde terwijl de andere er vooral opgelucht uitzag. Ja, nu heb ik het over de koeienbegeleiders :-)

Het moment zelf was zo over.

De parade wandelde voorbij en de koeien werden hun nieuwe weide in geleid, waar ze begonnen te grazen of neerzegen in het gras, moe van de inspanning.

Een deel van de omstaanders drong om de Nachtschatten en hun vrienden heen. Zij wilden alles over de tocht horen. Andere mensen hadden meer interesse voor de koeien en trokken de weide op om foto’s te nemen.

Uiteindelijk trok iedereen naar dezelfde plek: de hal van de boerderij, waar er gegeten, gedronken en bijgepraat kon worden.

Nu de taak erop zat, kwamen sommige van de eerder stille helpers van de familie (sorry, ik kan geen ander woord bedenken) een praatje maken. Dat duurder echter niet lang. Ik verstond niets van hun Zillertal Duits en zij leken geen Engels te kennen.

Jammer.

Toegevoegd aan lijstje: Duits leren.

Gelukkig had ik die ochtend Wiepke en Tineke ontmoet, het Nederlandse koppel. Aangezien zij de Nachtschatten al 15 jaar lang bezochten, konden zij me heel wat vertellen over de Almabtrieb van de familie. We haalden samen wat traditioneel Oostenrijks lekkers, zetten ons op een bankje en wisselden reisverhalen uit terwijl we lekker mensjes keken.

Ik was blij dat ze er waren.

Maar rond 17u.30 was het tijd om terug te fietsen. Het feest was nog aan de gang, maar de volgende ochtend nacht zou de taxi me al om 4u.50 komen ophalen en naar de luchthaven in Munchen brengen.

Mijn tijd in Zillertal was kort, maar mijn eerste Almabtrieb vergeet ik nooit.
 

Jij kan ook een Almabtrieb bijwonen!

Als blogger, word ik soms uitnodigd om dingen te gaan doen die je als “normale” reiziger niet of heel moeilijk zou kunnen beleven. Tegen die dingen zeg ik meestal nee omdat ik ervaringen wil kunnen delen die jij ook kunt hebben.

De Almabtrieb is er zo eentje. Wie wil, kan de koeien hun hele tocht volgen. Dat is best lang, maar er waren wel andere mensen die, net zoals ik, een stukje de wandeling meededen om foto’s te kunnen nemen en te filmen.

Ook op het feest nadien is iedereen welkom. Hoe meer mensen, hoe liever zelfs, want dat feest is een manier voor de boeren om ook wat aan de dag te verdienen. Ze verkopen er immers drank en eten.
 

Wat heb je nodig om een Almabtrieb bij te wonen

Als je gewoon ergens wilt gaan staan om de koeparade te zien voorbijkomen, neem je best een hervulbare waterfles mee, alsook wat snacks, zonnecrème, en een zonnebril.

Wil je meewandelen, zorg er dan voor dat je stevige schoenen aan hebt.
 

Hotels Zillertal Oostenrijk

Hoewel mijn reis slechts kort was, verbleef ik in twee verschillende hotels. De eerste nacht sliep ik in Landhof Maria Theresia in Gerlos, de tweede nacht in Gasthof Post in Strass.

Deze hotels in Zillertal bieden allebei ontbijt en hebben ook elke een eigen restaurant waar je kan lunchen en dineren. Omdat ik twee maal moest vertrekken nog voor het ontbijt van start ging, kreeg ik telkens een mooi meeneemontbijtje, wat ik erg apprecieerde.

Hier is een tour van mijn kamer in het Maria Theresia hotel:

En hier is een foto van een deel van mijn kamer in Gashof Post:

Wil je ook in deze hotels verblijven? Bekijk hier meer reviews, prijzen en beschikbaarheid voor het Maria Theresia hotel en hier voor Hotel Post.
 

Hoe naar Zillertal reizen

Je reist best naar Zillertal met de wagen of het vliegtuig. Er zijn wel enkele treinstations, maar je kan echt niet met de trein tot de bergen gaan reizen en zult veel plekken missen als je het probeert.

Kies je voor het vliegtuig, dan moet je met een shuttle naar je uiteindelijke bestemming en ter plekke taxi’s gebruiken. Veel gemakkelijker is het om een auto te huren. Dan heb je de vrijheid om te gaan naar waar je wil, wanneer je dat wil.

Een goed overzicht aan vluchtopties en -prijzen, vind je op Skyscanner.

RentalCars.com is een goed boekingsplatform voor huurwagens. Die site vergelijkt meer dan 900 verhuurders en heeft een beste-prijsgarantie.
 

PIN VOOR LATER

 

Ik trok naar Zillertal op uitnodiging van Zillertal Tourismus. De keuze om van de Almabtrieb te genieten, was volledig de mijne.